Voor 1 van de gehandicapten
op het dagverblijf
kocht Lein 2 jaar geleden
dit mooie glitterding
(nou ja, een andere,
maar daarover straks)
zo'n buis
met water
en glitters
We waren namelijk in Blijdorp geweest
en daar was hij in het Oceanium
en
zó zielsgelukkig!
Al die glimmende dingen
schitterende lichtjes
glitterende vissen
en veel licht-donker-contrasten.
Hij ziet heel slecht,
maar dát soort dingen ziet hij wel.
Hij lag languit op de bankjes
omhoog kijkend
te gnuiven en te grommen
van pure pret
en ging totaal op
in die overweldigende beleving.
Daarom.
Doe je zo'n jongen toch glitters cadeau.
Overigens
is glitter
ook Lein's lievelingskleur
maar dat
geheel
terzijde.
Inmiddels is het glitterding
op de dagbesteding
ook populair geworden bij andere jongeren
en zwierf wat door het gebouw.
Tot afgelopen week.
A.
(150 kilo Marokkaan,
schoon aan de haak)
heeft hem namelijk
opgegeten.
De glitters hebben we ook niet meer teruggevonden.
Dus.
A. had
net als eenhoorns
glitterpoep...
Of zoals een collega zei:
Discopoep!
:D
*soundtrack*
Maar Lein, schrik je daar dan niet van?
Neuj.
A. at ook al eens een balpen
(gezicht blauw van de inkt
en je kreeg het er nog niet af ook).
Hij eet over het algemeen vrijwel alles -
papier, schroefjes, stokjes...
ook als het van plastic is en glitters heeft.
Natuurlijk ook graag chocola en chips
(daarom ook die 150 kilo)
en "fop" (=soep).
Andere jongeren op de dagbesteding
hebben trouwens ook wat wonderlijke eetgewoontes....
viltballetjes, touwtjes, kleding, rauwe aardappel, latex handschoenen, boeken, puzzels....
Opletten geblazen dus.
Die ene keer dat iemand aanmaakblokjes verorberde
was ook niet zo tof.
Maar wat moet je anders
dan relativeren?
Als we tegenwoordig iets kwijt zijn....
"oh, ik denk dat A. het opgegeten heeft"
Discopoep.
Ghi :)
Dag!
Lein
